O książce: 1872 / W jednym ze swoich najsłynniejszych dzieł św. Grzegorz Wielki określa, jakie właściwości powinien posiadać ten, kto pragnie poświęcają się posłudze duszpasterskiej, ukazuje, jak powinien postępować ten, kto przyjął tytuł duszpasterski, oraz omawia, w jaki sposób prawdziwy pasterz Kościoła powinien uczyć innych, Regula pastoralis (Reguła duszpasterska), jeden z najlepszych traktatów patrystycznych z zakresu teologii pastoralnej , został napisany w con. 590 - początek 591 i poświęcony Janowi, biskupowi. Rawenna. Traktat składa się z 4 części: pierwsza dotyczy przymiotów, jakie powinien posiadać ktoś powołany do posługi duszpasterskiej; w 2. – o tym, jakie życie powinien prowadzić prawdziwy pasterz; w 3. - o zasadach homiletyki i budowaniu trzody różnych klas i warunków; w 4. – o codziennej pokorze i świadomości pasterza swojej niegodności. Ten esej powstał na prośbę imp. Mauritius został przetłumaczony na język grecki za życia G.V. schmch języka. Anastazy II z Synaiti, patriarcha Antiochii, ale tłumaczenie nie zachowało się. Na Zachodzie „Reguła duszpasterska” została przepisana duchownym jako podręcznik: przez Sobór w Moguncji (813) została uznana za pierwszą księgę po św. Pismo Święte i zasady kościelne; na soborze w Reims (813) odczytano go jako podręcznik dla pasterzy; według Ginkmara, arcybiskupa. z Reims (2. poł. IX w.), podczas święceń biskupich mianowany biskup, trzymając w rękach „Regułę duszpasterską” i księgę przepisów kościelnych, przysięgał przestrzegać tych zasad w myślach, życiu i nauczaniu.